Θα
ήθελα να σου πω κάτι. Δε
ξέρω αν στο είπα ποτέ Ίσως
να το είπα αλλά δε του έδωσα τόσο πολύ
σημασία Ίσως
να το ένιωσες κιόλας και να το ξέχασες
μετά Πάει
καιρός τώρα και μπορεί να μην έχει νόημα
αλλά για μένα έχει Θα
ήθελα να ξέρεις
Όσο
περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο
πιστεύω οτι να
μωρέ δεν ήταν κ τόσο απλό όλο Ξέρεις
πίστεψα σε αυτό που γινόταν κ έδωσα πολύ
πίστη Όντως
έδωσα. Δε το λέω τώρα για να κάνω δηλώσεις δε
το μετανιώνω καθόλου εννοώ
που σε ερωτεύτηκα ναι
αυτό ήθελα να πω γι
αυτό ξεκίνησα. Σε
ερωτεύτηκα. Κανονικά.
Χαζό
μπορεί να ναι, αλλά ήταν κανονικά. Αυτό
με το κόμπο στο λαιμό με
το στομάχι που κλείνει που
σκέφτεσαι χαζά πράγματα μέλλον
κοινό κ τέτοια
Έλεγα
οτι δε μετανιώνω ούτε
νιώθω πόνο. Δε
νιώθω πόνο αλήθεια. Ένιωσα
πολύ. Τώρα
δε νιώθω
Με
ρωτάνε αν σε πενθώ. Δε
σε πενθώ Σε
αναπολώ
και αυτό
μου αφήνει
ένα
χαζό
χαμόγελο Δε
μπορώ να πενθώ ανθρώπους. Μπορεί
να μη ξέρω Ακόμα
και αυτούς που έπρεπε δε τους πένθησα
ποτέ. Θα
χρειαζόταν να τους αφήσω πίσω και δε
ξέρω πως γίνεται ξεχωριστά
Δε
σε πενθώ Σε
αναπολώ
Ερωτεύτηκα
και τις δυο και
τις δυο πλευρές σου εννοώ Ήμουν
έτοιμη σα τερματοφύλακας να αποκρούσω
οτιδήποτε ερχόταν και
τσακ το έπιανα.
Δε
κατάλαβα να μου συμβαίνει κάτι Σε
ερωτεύτηκα Μπορεί
ακόμα να σε ερωτεύομαι αλλά
τώρα ξέρω
Θα
σου ευχόμουν οτιδήποτε απαλό ανάμεσα
από το στήθος σου Οτιδήποτε
λευκό όταν κλείνεις τα μάτια σου κ
οτιδήποτε ζεστό να βρέχει τη πλάτη σου Μια
παραλία για τα καλοκαίρια σου και
ένα βουνό για όταν έχεις τα κέφια σου Ένα
χέρι να σε σφίγγει στο ύπνο σου και
ένα φιλί το πρωί για τα χείλη σου.
Δε
ξέρω... Εγώ
με αυτά κάπως είμαι αρκετά.
Ίσως
αν περάσουν τα χρόνια να βρίζουμε
που το αφήσαμε να φύγει Να
τελειώσει...
Σε
ερωτεύτηκα. Και
αν αυτό σε ταράζει Συγγνώμη,
αλλά δε το επέλεξα....
Και
ναι ξημερωνει 2020 και εκπλησσόμαστε
ακόμα από την αστυνομική βια από το
φυλετικό μίσος και από τη μη κοινωνική
αποδοχή λόγω σεξουαλικών προτιμήσεων.
Ξημερώνει
2020 και ακόμα εξηγούμε σε φίλους και
γνωστούς οτι το μίσος είναι φορεμένο
από τις εικόνες που μας προβάλλουν. Οτι
φοβάσαι χωρίς πραγματικά να ξέρεις
γιατί.
Ξημερώνει
2020 και ακόμα αναρωτιέσαι αν υπήρξαν
θύματα στο πολυτεχνείο,αν ο Πατακός
ήταν ψυχούλα, και αν τα ματ είναι μια
δουλειά όπως και του μάγειρα ή κάποια
πάθηση. Αν είναι επιβεβαίωση προσωπική
ή επιβεβαίωση στους ανωτέρους. Αν είναι
αρχίδια από την ώρα που γεννήθηκαν ή
έγιναν μετά από κάποιο τραύμα στο κεφάλι.
Σοκαριστήκαμε
με την εικόνα του ξεβράκωτου νεαρού στη
πορεία για τον Αλέξανδρο. Με την εικόνα
του Δημήτρη στη ταράτσα στο Κουκάκι,
της κοπέλας με το ανοιχτό κεφάλι στα
εξάρχεια.
Και
όλα αυτά γιατί τώρα έχουμε τις φωτογραφικές
μηχανές προέκταση του χεριού μας. Γιατί
όλα αυτά ήταν στα μεγάλα αστικά κέντρα
και γιατί εσύ δεν έμαθες ποτέ. Δεν έμαθες!
Δεν έμαθες απο φόβο μήπως και τα σπλάχνα
σου δεν αντέξουν. Μήπως και το μέσα σου
ξεράσει το σύστημα. Ξεράσει τη δημοκρατία
που μας πασάρουν με χριστουγεννιάτικα
δέντρα και φωτάκια σε σχήμα παύσης. Και
εμείς το τρώμε γιατί θέλουμε και έχουμε
ανάγκη αυτά τα φωτάκια να ανάβουν κάθε
βράδυ που γυρνάμε σπίτι. Και γιατί πάντα
υπάρχει κάποιος να σε χτυπήσει στη πλάτη
στοργικά να χωνέψεις το παραμύθι που
σου δώσανε.
Φέτος
δίπλα σε κάθε χριστουγεννιάτικο δέντρο
έχει και μια κλούβα με ματ για να το
φυλάει.
Και
να φυλάει και εσένα που πήγες να
φωτογραφηθείς.
Και
μένα που πήγα να ζήσω στα άκρα.
Έχω
πλησιάσει ματ στα 2 μέτρα.
Εσύ;
Τολμάς;
Τράβα
και εσύ μια σέλφι με το μπάτσο του δέντρου "Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου..."
Για αυτά που τελικά δε γίνονται Χωρίς να ξέρεις αν έπρεπε ή αν γινόταν Αν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα Για αυτούς που κάθε μέρα ερωτεύονται και ονειρεύονται Τη στιγμή, την οσμή, το άγγιγμα, το χαμόγελο,τη ντροπή, τη μουσική, την αμηχανία της στιγμής Για αυτά τα μάτια που είναι το μόνο που θυμάσαι Για αυτό το καταλάθος που έχεις μόνο πάνω σου Για αυτό το παιχνίδι που δε ξέρεις αν ποτέ έγινε
Για το τρέμουλο για το φτερούγισμα το ξύπνημα το ενδιαφέρον Για αυτά και άλλα τόσα, αν τυχαία ξαναπεράσεις * κοίτα με * φίλα με * μείνε ένα λεπτό ακόμα